شریف امامی در دوران دوم نخست وزیری خود، برای آرام كردن اوضاع، دست به یك سلسله كارهای نمایشی و غیرعادی از نظر رژیم زد. اولین كار او این بود كه گفت با حزب رستاخیز، تنها حزب سیاسی كشور كه پارلمان را در اختیار داشت، كاری ندارد و به این ترتیب عملاً موجبات انحلال این حزب را فراهم ساخت. وی همچنین تاریخ موهوم و مجعول شاهنشاهی را لغو كرد و مجدداً تاریخ هجری شمسی را برقرار نمود. او همچنین قمارخانه‏ها و مراكز فساد را بست ولی هیچ كدام از این اقدامات عوام‏فریبانه و تسكینی، محبوبیت و موقعیتی برای او نزد مردم به وجود نیاورد. اقدامات شریف امامی و آزادی عملی كه به مخالفان داده شد، بر دامنه تظاهرات و اغتشاشاتِ ضد رژیم افزود به طوری كه در چندین شهر بزرگ كشور، حكومت نظامی اعلام شد و فجایع خونینی از قبیل جمعه سیاه تهران در 17 شهریور 1357 و كشتار دانش‏آموزان تهران در 13 آبان 1357 به وجود آمد. جعفر شریف امامی، نخست وزیر سرسپرده محمد رضا پهلوی، پس از آن كه نتوانست، اوضاع دگرگون مملكت را به نفع رژیم تغییر دهد، پس از 57 روز نخست وزیری، از این سمت استعفا داد و به جمع و جور كردن ثروت خود در ایران پرداخت. وی به سرعت اموال خود را به خارج منتقل كرد و در نهایت سه روز قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، در نوزدهم بهمن 1357، بدون كوچكترین مانع، راه آمریكا را پیش گرفت و دور از غوغا و سروصدا به زندگی ننگین خود ادامه داد.