پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ یکی از ابتكارات انقلابیون در دوران مبارزه با رژیم پهلوی كه به شدت هم روحیه دشمن را در هم شكست، سر دادنِ فریاد «الله‌اكبر» بود به طوری که شب‌ها از پشت بام‌ها، زن و مرد و پیر و جوان فریاد تکبیر سر می‌دادند و این به یک شیوه مبارزه تبدیل شده بود.
فریاد الله‌اكبر علاوه بر اینكه خط مشی نیروهای انقلابی را ترسیم می‌كرد، مانور قدرتی بود علیه رژیم؛ چه اینكه از اكثر پشت‌بام‌ها فریاد تكبیر بلند بود و این نشان می‌داد كه شاه در ایران هیچ جایی برای ماندن ندارد.
به نظر سولیوان، آخرین سفیر آمریکا در ایران، فریاد تكبیر تاكتیك مؤثر و تازه‌ای بود كه مخالفان مذهبی شاه برای نشان دادن قدرت خود به آن دست زدند.
پرویز راجی از کارگزاران رژیم پهلوی در خاطرات خود یادآور می‌شود: در ساعت 10 شب که به اخبار رادیو بی‌بی‌سی گوش می‌دادم گزارش آندرووتیلی را از تهران شنیدم که می‌گفت: «... امروز که ماه محرم در ایران آغاز شد، شورش مردم برای سرنگونی شاه نیز صورت جدیدی به خود گرفت. هزاران نفر در مقابله با مقررات منع رفت‌و آمد، از پشت‌بام‌ها و داخل کوچه‌ها فریاد «الله اکبر» سردادند، و مأمورین انتظامی نیز به سوی آنها آتش گشودند...»
تكبیرهای مردم از بالای پشت‌بام‌ها چنان برای شاه كابوس شده بود كه بعد از فرار به مراكش وقتی صدای الله‌اكبر اذان پخش می‌شد به وحشت می‌افتاد.
به قول مادر فرح: موقع نماز که صدای الله اکبر از مساجد مراکش بلند می‌شد به وحشت می‌افتادیم چون در تهران ماه‌ها بانگ الله اکبر را که انقلابیون سر می‌دادند شنیده و لرزیده بودیم.
