پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ با پیروزی انقلاب اسلامی، اولین واکنش سفارت آمریکا در ایران، انتقال یا امحای اسناد محرمانه بود. مقامات آمریکایی به خوبی مطلع بودند اگر این اسناد به هر نحوی به دست انقلابیون و مردم برسد، مسائل بسیاری برملا خواهد شد. (چنانکه در 13 آبان 1358 اینگونه شد و بخشی از اسناد که آمریکایی‌ها موفق به نابودی آن نشدند، به دست مردم افتاد) از این رو به سرعت برای خروج اسناد از ایران برنامه‌ریزی کردند.
ویلیام سولیوان، آخرین سفیر آمریکا در ایران در بخشی از کتاب خاطراتش که با عنوان «ماموریت در ایران» توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی ترجمه و چاپ شده است در این رابطه می‌گوید: ما طي دو هفته [بعد از پیروزی انقلاب] با پيش‌بيني خطرات احتمالي، بسياري از اسناد طبقه‌بندي‌شده‌ي سفارت را بسته‌بندي كرده و به واشينگتن فرستاده بوديم. آنچه باقي مانده بود قسمتي از مدارك و سوابق مكاتبات روزانه‌ي ما بود كه براي كارهاي روزمره‌ي خود به آنها احتياج داشتيم.
قسمت عمده‌ي اين اسناد هم در بايگاني رمزي ما نگهداري مي‌شد و پيش‌بيني‌‌‌‌‌‌‌‌هاي لازم به عمل آمده بود كه در صورت بروز خطر جدي بتوانيم ظرف دو ساعت اين اسناد را سوزانده، يا در دستگاه‌هاي مخصوص ريز ريز كنيم. با افزايش خطر به مراقبت و آمادگي ما هم افزوده شد و با انتقال تمام اسناد و دستگاه‌هاي رمز و مخابرات به اتاق مخصوص بايگاني اسناد، دستور دادم كه به محض بروز خطر، آنها را از ميان ببرند.
