پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ شهر دزفول از
ابتدای شروع جنگ تحمیلی، جزء اولین شهرهای کشور بود که به دفعات توسط رژیم بعث،
موشک باران شد. از همینرو این شهر را «شهر موشکها» لقب داده بودند. روز 21
خرداد 1363 اوج حمله موشکی رژیم بعث به دزفول بود بهطوری که در پی این حمله، دزفول
آسیب فراوانی دید. روایتها و خاطرات، تصاویر دقیقتری از آن روزها ترسیم میکند.
در این زمینه در کتاب «تاریخ شفاهی
زندگی و مبارزات علامه شیخ عباس مخبر دزفولی» که توسط موسسه فرهنگی هنری مرکز
اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است میخوانیم: ماندن در دزفول و روحیه دادن به
مردم شهر از موضوعات مهم و کلیدی در دوران حمله موشکی رژیم بعث بود. زیرا دولت
عراق با موشکباران متعدد دزفول درصدد بود با تخلیه شهر از مردم، این وضعیت را در
دیگر شهرهای خوزستان هم ایجاد کند. تا هم وضعیت روحی رزمندگان و هم مردم مناطقی که
درگیر جنگ بودند، متزلزل و بحرانی شود.
در چنین وضعی تصمیمگیری برای حل بحران یکی از حرکات استراتژیک مسئولین شهر
دزفول برای مهار فتنه صدام بود. در این زمینه طی جلسهای که با حضور جواد محمدیزاده
فرماندار دزفول، جناب فارغ نماینده مردم بوشهر در مجلس، آیتالله قاضی امام جمعه
شهر و علامه مخبر دزفولی تشکیل شد. نظرات متفاوتی از بابت ماندن در شهر و مقاومت
یا تخلیه شهر و رفتن به محل امن مطرح میشد.
در میان نظرها، علامه دزفولی نظر کارشناسهای داشت. او در ابتدا گفت: ما نباید
با هم اختلاف داشته باشیم و این مسئله شخصی نیست. ما که صدام را نیاوردهایم اینجا
موشک بزند. صدام به مملکت ما تجاوز کرده. اگر باهم اختلاف داشته باشیم، تکلیف مردم
چه میشود؟ اگر بنا باشد همه باهم میرویم یا میمانیم...
با اینکه مرحوم مخبر دزفولی مدبرانه قضاوت کرد. ولی جمع بازهم نتوانستند به
اجماع کلی در رابطه با ماندن یا رفتن از شهر برسند و برای تعیین تکلیف تصمیم بر
این شد که معیار عمل نظر امام خمینی باشد.
در این زمینه محمدیزاده (فرماندار دزفول) موضوع را با مسئول دفتر نخستوزیر
در میان گذاشت. پس از طرح مسئله، نظر امام خمینی بسیار حکیمانه بود؛ ایشان از یک
طرف تکلیف مردم، و از طرف دیگر وظیفه دولت را مشخص کردند، امام خمینی فرمودند: «...
تکلیف مردم مقاومت است، دولت مانع رفتن مردم نشود. یعنی اقدامی که مردم را به رفتن
تشویق کند، از ناحیه دولت انجام نشود. اما در صورتی که مردم به خارج از شهر رفتند،
امکانات و خدمات به آنها بدهند...»
بنابراین نظر امام چنین بود که تکلیف مردم مقاومت است و باید بمانند. اما
آنهایی که به هر دلیلی میروند، دولت نباید مانع شود و جلویشان را بگیرد. در عین
حال نباید اقدامی صورت بگیرد که باعث تشویق به رفتن مردم بشود. تدبیر و نظر
حکیمانه امام خمینی باعث شد که زمینه اتحاد در بین مسئولین و مردم ایجاد گردد. بهطوری
که حملات موشکی رژیم بعث عراق نتوانست ذرهای از روح مبارزهطلبی و ایستادگی و
ایثار مردم آن خطه را کم کند.