پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ در دیوان شعر امام خمینی، اشعار بلندی تحت عنوان «بهاریه» وجود دارد که مربوط به سال‌های تقارن عید نوروز و نیمه شعبان است. در اشعار امام، اصولا مساله ظهور حضرت حجت(عج) ارتباط نزدیکی با نوروز و آغاز بهار دارد. در یکی از همین اشعار است که امام، گریزی به موسس حوزه علمیه قم در قرن اخیر، آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، به‌عنوان زمینه‌ساز ظهور می‌زنند. قسمت‌هایی از یکی از بهاریه‌ها چنین است:
نی اساس شادی اندر توده‌ی غبرا مهیاست
یا که اندر بوستانهای زمینی عیش برپاست
خود درین نوروز، اندر هشت جنت شور و غوغاست
قُدسیان را نیز، در لاهوت، جشنی شادی‌افزاست
چون که این نوروز، با میلاد «مهدی» توأمان شد
*
مصدرِ هر هشت گردون، مبدأ هر هفت اختر
خالق هر شش جهت، نور دل هر پنج مصدر
والی هر چار عنصر، حکمران هر سه دختر
پادشاه هر دو عالم، حجت یکتای اکبر
آنکه جودش شهره‌ی نُه آسمان، بل لامکان شد
*
مُصطفی‌سیرت، علی‌فر، فاطمه عصمت، حسن‌خو
هم حسین قدرت، علی زهد و محمد عِلم مَهْرو
شاهِ جعفرفیض و کاظم‌حلم و هشتم‌قبله‌گیسو
هم تقی‌‌تقوا، نقی‌‌‌بخشایش و هم عسکری‌‌مو
مهدی قائم که در وی جمع، اوصاف شهان شد
*
پادشاه عسکری‌‌طلعت، نقی‌‌حشمت، تقی‌‌فر
بوالحسن‌فرمان و موسی‌قدرت و تقدیرجعفر
علم باقر، زهد سجاد و حسینی تاج و افسر
مجتبی‌‌حلم و رضیه‌عفت و صولت چو حیدر
مصطفی‌اوصاف و مجلای خداوند جهان شد...
*
پادشاها! کار اسلام است و اسلامی پریشان
در چنین عیدی که باید هرکسی باشد غزل‌خوان
بنگرم از هر طرف، هر بیدلی سر در گریبان
خسروا، از جای برخیز و مدد کن اهل ایمان
خاصه این آیت که پشت و ملجأ اسلامیان شد
*
راستی! این آیت الله گر در این سامان نبودی
کشتی اسلام را از مِهر پشتیبان نبودی
دشمنان را گر که تیغ حشمتش بر جان نبودی
اسمی از اسلامیان و رسمی از ایمان نبودی
حَبّذا از یزد، کز وی طالع، این خورشید جان شد
