از بهترین مجاری دستیابی به هویت انقلاب اسلامی ایران و شناخت آن، بررسی
زندگی و اندیشههای ناب مجاهدان و عناصر فعال و تأثیرگذار پس از انقلاب
میباشد. امیر شهید سپهبد «صیاد شیرازی»، از فرماندهان پرتلاش اما آرام جنگ
و پس از جنگ بود كه در فروردین ماه 1378 -در حالی كه جانشین ستاد كل
نیروهای مسلح كشور بود- به درجهی رفیع شهادت نایل آمد. شخصیت و زندگانی
شهید صیاد از چند نظر، ویژه و مورد توجه میباشد؛ اول، اوج و شكوه اخلاص،
ایمان و عبادت آن شهید بزرگوار است كه بدون آنكه حرف و حدیث و ادعایی
دربارهی آن باشد، زبانزد و مورد تأیید همهی مردمی است كه غبار زمان، فرصت
آشنایی با این ستارهی آسمان انقلاب را به آنان نداده بود؛ حتی آنان كه پس
از شهادت صیاد برای اولین بار نام او را شنیدند، بر این خلوص و تقوا گواهی
دادند. دومین مسأله آن است كه شهید صیاد، هم در جایگاه سردار دفاع مقدس و
هم در جایگاه یكی از خدمتگزاران كارآمد و موفق سالهای پس از جنگ، قابل
الگوگیری و شناخت است. وی در سالهای پس از قطعنامه 598، مصممتر از گذشته،
با تمامی جسم و جان به خدمت اهداف انقلاب اسلامی درآمد و درایت، اخلاص،
توكل و سادهزیستی او در این دوران به اوج رسید. سومین نكته اینكه، صیاد
شیرازی در حالی مورد خشم و كینهی تروریستهای منافق واقع شد كه 21 سال از
انقلاب و 11 سال از جنگ میگذشت؛ در زمانی كه روحیهی غفلت و دنیاگرایی،
رفته رفته بسیاری از ارزشها و الگوهای انقلابی را از صحنه بیرون میراند،
ترور و شهادت آن امیر سرافراز كه نشاندهندهی اوج عداوت دشمنان با او
بود، همچون نسیمی جانبخش، عطر خوش ایثار و ایمان را بر كوچهها و
خیابانهای شهر، حكمفرما كرد و این هنر مردان خداست كه مرگشان، نه پایان
یك اسطوره، بلكه آغازی دیگر بر حقایق عالم، میشود. مركز اسناد انقلاب
اسلامی، پس از شهادت شهید صیاد شیرازی، مجموعه خاطرات ناتمام وی را همراه
بخشی از اسناد مربوط به مبارزات وی به چاپ رسانده است، اما مجموعهی حاضر،
كه در دفتر هنر و ادبیات این مركز تدوین شده است برداشتی است از حیات تا
شهادت شهید صیاد كه تلاش میكند، با بیانی ساده خوانندهی جوان را با عمق
شخصیت او آشنا سازد.