سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا رحلت
امام خمینی از چه الگویی پیروی می نموده است ؟ این سؤالی است كه این كتاب
به دنبال یافتن پاسخی برای آن می باشد . هیچ یك از شاخص های موجود در روابط
بین الملل بعد از جنگ جهانی اول از جمله آرمان گرایی و بعد از جنگ جهانی
دوم از جمله رئالیست ها و نئو لیبرال ها ، همانند مكتب وابستگی متقابل و
نهادگرایان نئو لیبرال و رئالیسم ترمیم یافته ی والتز با نام رئالیسم
ساختاری و حتی نظریه ی جدیدتر سازنده گرایی نمی تواند به طور كامل كلید
معمای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این دوره باشد . سیاست خارجی
جمهوری اسلامی بر اساس الگویی است كه اصول آن ، مبارزه با ظلم و استكبار و
حمایت از مظلوم ، دعوت جهانیان به حیات طیبه ، حفظ تمامیت ارضی و ام القرای
اسلامی و اصل نه شرقی و نه غربی ( قاعده ی نفی سبیل ) است كه الگویی بی
بدیل و منحصر به فرد می باشد .