شیبانی در سالهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی و با دقت نظر ذاتی خویش، شرایط گروههای مدعی مبارزه را میسنجید و بسا دوستان را از درغلتیدن به دام تغییر ایدئولوژی و گرایش به چپ، مصون داشت. اندیشه مستقیم دینی وی موجب گشت که در فردای انقلاب اسلامی، همکاری سیاسی با ملیگرایان را ترک گوید و با حزب جمهوری اسلامی و سپس جامعه روحانیت مبارز تهران به تعامل بپردازد.