مرکز اسناد انقلاب اسلامی

سازمان مجاهدین خلق (منافقین) دقیقاً از روز بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357، برنامه "تصرف کلیت حکومت به هر طریق ممکن" را داشت. لذا از اولین روزهای پس از پیروزی انقلاب، سازمان مدام خطر جنگ‌های داخلی به مانند لبنان و ویتنام را گوشزد می‌کرد. در گام‌های بعدی، منافقین با ترویج کینه‌ورزی نسبت به نظام، دامن زدن به حساسیت‌ها، فشارها و درگیری‌ها، سم‌پاشی علیه قانون اساسی، جوسازی در اولین انتخابات ریاست جمهوری و ... قدم به قدم پیش رفتند تا اینکه در 28 خرداد 1360 با تکیه بر آنچه "هواداران بی‌شمار که آمادگی ورود به فاز نظامی را دارند" می‌دانست، تغییر رویکرد از مبارزه به اصطلاح مسالمت‌آمیز را اعلام کرد. نهایتاً در عصر روز شنبه 30 خرداد،‌ هواداران بنی‌صدر و سمپات‌های منافقین که از سوی دیگر مخالفان متضاد نظام مانند گروه پیکار، جبهه‌ ملی،‌ حزب رنجبران و... حمایت می‌شدند، حول مبارزه با آنچه ارتجاع می‌خواندند قدم به عرصه‌ مبارزه‌ مسلحانه گذاشتند. از این پس، سراسر دهه 60 به عرصه‌ای برای ترورها و خون‌ریزی‌های منافقین تبدیل شد.

بازخوانی سه حصر مهم و تاریخی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی (حصر سیدکاظم شریعتمداری، حسینعلی منتظری و میرحسین موسوی و کروبی) ابعاد تازه‌ای از این موضوع را نمابان می‌کند. ریشه‌یابی این سه حصر تاریخی نشان می‌دهد پس از بحران‌آفرینی‌ها و خطرآفرینی‌های شریعتمداری، منتظری و سران فتنه 88، در ابتدا تلاش‌های فراوانی به منظور جلوگیری از انحراف آنها صورت گرفت اما با بی‌توجهی آنان، این تلاش‌ها ناکام ماند و در مرحله بعد با تداوم بحران‌آفرینی توسط شریعتمداری، منتظری و سران فتنه 88، راهکار حصر در اولویت قرار گرفت. علاوه بر این، حصر آنها دارای ثمرات مثبت فراوانی برای نظام و مردم بود و ضمن اینکه ثبات را به جامعه بازگرداند، نشانگر قدرت جمهوری اسلامی در اقدامات تنبیهی و تمهیدی برای حفظ امنیت داخلی، تضعیف جای پای دشمنان، افزایش انسجام مردم در برابر هنجارشکنان و ... نیز بود.

حجت‌الاسلام سیدمحمد سعیدی فرزند آیت‌الله سعیدی می‌گوید: بعد از اینکه خبر ورود سرمایه‌گذاران امریکایی به ایران در روزنامه‌ها منتشر شد، پدرم اعلامیه‌ای علیه این اقدام نوشت. اعلامیه بسیار حساس و تندی بود. قبل از نوشتن این اعلامیه، ایشان سفری به قم کرد و با برخی از آقایان تماس گرفت و تصمیم‌شان این بود که اعلامیه‌ای نوشته شود و چند تن از علما و روحانیون مشترکاً آن را امضا کنند. معلوم بود که کار بسیار حساس و سنگین است و بعضی از آقایان به همین جهت موافقت نکردند. آقای منتظری یک بار در مصاحبه‌ای که من هم آن راشنیدم گفت: آقای سعیدی از جمله کسانی بود که به قم آمد و پیشنهاد نوشتن یک اعلامیه علیه سرمایه‌گذاران امریکایی را داد. من به ایشان گفتم: اعلامیه‌هایی که شما نوشته‌اید، نزد 9 نفر دیگر هم از آقایان علما ببرید، اگر آنها امضا کردند، من دهمین نفر خواهم بود، اما او رفت و دیگر خبری از او نبود. بعداً فهمیدم که خودش به تنهایی اعلامیه را امضا و چاپ کرده و شخصاً هم آن را توزیع نموده است...

با انتشار خبر بازداشت امام خمینی در نیمه شب 15 خرداد 1342، حوزه علیمه نجف بلافاصله به این موضوع واکنش نشان داد. بر این اساس، حضرت خوئی و حضرت حكيم در منزل سیدحکیم در کوفه با هم دیدار کردند تا برای رهايی حضرت خمينی چاره‌ای انديشيده شود. این دو مرجع عالی‌قدر هر کدام به صورت جداگانه نیز به صدور بیانیه در رابطه با وقایع ایران اقدام کردند. آیت‌الله خویی دو روز پس از سركوب خونين قيام 15 خرداد و كشتار مردم بی‌دفاع، اعلاميه‌ای تاريخی صادر كرد كه در نوع خود منحصر به فرد بود. در بخشی از آن آمده بود: «نظر به اين‌كه دولت فعلی ايران برای پيشرفت مقاصد شوم خود كه مخالف مقررات دين اسلام است از هرگونه تعدی و ظلم از زدن و كشتن و زندان بردن آقايان علماء اعلام و طلاب علوم دينيه و ساير طبقات مؤمنين مضايقه ندارد، بر هر فردی از افراد مسلمان در هر لباس و هر مقامی كه باشند واجب است كه از همكاری با اين دولت خائن خودداری نمايند.»