مرکز اسناد انقلاب اسلامی

طالقانی به رغم شنیدن تغییر ایدئولوژی سازمان، جهت مطمئن شدن از این مسئله حاضر شد تا در یک مأموریت مخفی و خطرناک با یکی از رابطین مجاهد برای دیدار با محمدتقی شهرام و بهرام آرام به محلی ناشناس و نامعلوم برود. شهرام در خصوص این ملاقات می‌گوید: « ظرف نیم ساعت ماجرای تغییر ایدئولوژی را شرح دادم. در طول این مدت آقای طالقانی ساکت بود و حرفی نزد و حرف من تمام شد. با صدایی که آشکارا می‌لرزید پرسید: حالا اسم خودتون و سازمان را چی گذاشته‌اید؟ گفتم: هیچ ! همان «سازمان مجاهدین خلق ایران» که بر افروخته شد و گفت: شما حق نداشتید این کار را بکنید».بنا به اعترافات وحید افراخته که در این ملاقات حضور داشته و در مقابل اعتراض شدید طالقانی به اینکه این سازمانی است با آرم مخصوص و مرامنامه خاص و شما به چه ضوابطی دست به چنین کاری زده‌اید؟ صریحاً به او گفتند: «اگر صدایت در مورد تغییر ایدئولوژی در بیاید، تو را می‌کشیم و وانمود می‌کنیم که رژیم تو را کشته و شهیدنمایت می‌کنیم». طالقانی با شهامت به آن‌ها می‌توپد که: «من عمری از توپ و تانک رژیم امریکایی شما نترسیدم، توقع دارید. اکنون از یک اسلحه قراضه شما بترسم».

میزگرد تخصصی بررسی کتاب«کارنامه عملیاتی مجاهدین خلق » روز دوشنبه ۹ مرداد از ساعت ۱۷ تا ۱۹در فرهنگسرای رسانه واقع در میدان قبابرگزار می شود.

انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری در هفتم تیرماه 1360 باعث شد مردم به ماهیت اصلی منافقین بیشتر پی ببرند. فقدان نیروهایی هم که در این فاجعه شهید شدند برای مردم دشوار بود. بنابراین مردم با آگاهی بیشتر از سازمان و اعضای آن تنفر پیدا کردند. انسجام مردم پس از حادثه هفتم تیر ضربه‌ای دیگر بر پیکر سازمان منافقین بود. زیرا پس از این واکنش گسترده، مرکزیت سازمان دستور داد که موضوع عملیات انفجار حزب از هواداران و سایرین پوشیده بماند. ولی‌الله صفوی از مسئولان نظامی دستگیرشده سازمان در این باره می‌گوید: به دنبال آن فاجعه رهنمودی [از مرکزیت] به این مضمون می‌رسد که این حرکت از طرف سازمان به عنوان راهگشای حرکت نظامی برای هواداران بوده و این خط را به گوش همه مردم برسانید. ولی بعد از مشاهده سیل عظیم میلیونی که برای تشییع پیکر شهدای هفتم تیر آمده بودند سازمان به وحشت می‌افتد و بعد از چند ساعت نظرش را تغییر می‌دهد و می‌گوید که این خبر را حتی به گوش هواداران تشکیلاتی هم نرسانید تا بازتاب اجتماعی‌اش مشخص بشود.

هرچند منافقین در 28 خرداد 60 به طور علنی اعلام کردند که وارد مبارزه مسلحانه با نظام جمهوری اسلامی شدند، اما آنها از همان بهمن 57 در تدارک مبارزه مسلحانه با نظام بودند. به طوری که از نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی، همواره از "خطر جنگ داخلی" صحبت کرده و عنوان می‌کردند که وقایع داخلی ایران نیز ممکن است در آینده‌ای نزدیک همانند آنچه در لبنان و ویتنام رخ داده شود. این هشدارها معنایی جز این نداشت که خود را یک طرف جنگ داخلی و طرف دیگر را ارتجاع می‌دانستند. گام نخست منافقین تجهیز نظامی و غارت پادگان‌ها بود. اما این اقدام برای سازمان کافی نبود و آنها به دلیل کمک‌های مالی بنی‌صدر توانسته بودند مقدار قابل توجهی سلاح از طریق واسطه‌های عراقی از راه کردستان وارد کند؛ بدین ترتیب سازمان در روزهای منتهی به خرداد 60 به قدری تجهیز شده بود که می‌توانست تا مدت‌ها تغذیه شود.

به بهانه فرارسیدن سالروز جنایت "جلاد دهه 60" در 8 شهریور 1360، چند کتاب از منشورات مرکز اسناد انقلاب اسلامی برای شناخت بهتر منافقین معرفی می‌شود.

در ۲۳ مرداد ۱۳۸۱، «علیرضا جعفرزاده»، سخنگوی گروهک منافقین، نتیجه‌ جاسوسی‌های سازمان خود را با ارائه‌ تصاویری از سایت نیروگاه‌های اتمی نطنز و اراک افشا کرد و اعلام شد که جمهوری اسلامی ایران در نطنز و اراک تأسیسات غنی سازی اورانیوم و رآکتور آب سنگین ساخته است.